In het schilderij worden drie vrouwen omringd door een weelderige tuin; hun etherische witte jurken contrasteren levendig met de groene achtergrond. De belangrijkste figuur staat prominent, een gracieuze beweging die lijkt alsof ze de zon begroet, terwijl de andere twee vrouwen zich bezighouden met rustige, contemplatieve handelingen—de een leunt iets voorover om bloemen te verzamelen, terwijl de andere tegen een boom leunt, misschien verloren in gedachten. De energieke penseelstreken van de kunstenaar voegen een dynamische kwaliteit toe aan hun vormen en verzachten hun contouren in het omliggende loof; ze lijken bijna op te gaan in het landschap en belichamen de harmonie tussen mens en natuur.

Het kleurenpalet is een feest voor de natuur—tinten van groen, blauw en warmeperziken en aardetinten komen samen om een rustige, dromerige sfeer te creëren. Je kunt de uitnodigende warmte van de middag voelen; er is een gefluister van een zachte bries. Deze scene roept een gevoel van sereniteit op dat verweven is met introspectie, en moedigt de kijkers aan om deze weelderige wereld binnen te treden en vluchtige momenten van schoonheid en reflectie te ervaren. Historisch gezien betekent deze periode Munch's verkenning van thema's rondom vrouwelijkheid en natuur, die emotionele staten met de omgeving verbindt, culminerend in een werk dat de essentie van 20e-eeuwse kunst vastlegt met zijn levendige directheid.