In dit expressieve landschap wordt de kijker onmiddellijk in een moment getrokken dat doet denken aan de industriële revolutie; daar, tussen zachte heuvels gewassen in zacht licht, rijdt een trein over zijn rails en laat wolken stoom achter die in de lucht dansen. De omgeving lijkt bijna levend, alsof de essentie van de tijd is vastgelegd in de interactie tussen licht en beweging. Het palet, doordrenkt met pastel tinten van lavendel, groen en koral, nodigt uit tot een rustige, maar energieke sensatie—wat de vaardigheid van Monet benadrukt om emotie in het landschap te infuseren.

Kwasten oscilleren tussen een delicate fluistering en een assertieve aanwezigheid, en vangen de spanning tussen door de mens gemaakte machines en de rust van de natuur. Chaotische rookwolken stijgen op in golvende vormen, in scherp contrast met het kalme aardoppervlak eronder, waar vage figuren zichtbaar zijn—misschien reizigers die stoppen om het tafereel te bewonderen. Deze schilderij vangt niet alleen een moment in de tijd, maar weerspiegelt ook de puls van een tijdperk dat naar moderniteit gaat; het staat als een bewijs van Monets genialiteit in het combineren van impressionisme met een opmerking over vooruitgang en verandering, en laat een onuitwisbare indruk achter op de kijkers die herinnerd worden aan zowel de schoonheid als de onrust die samen bestaan in de gang van de geschiedenis.