Het schilderij vangt een adembenemend uitzicht op de Grote Blauwe Bron, met zijn hypnotiserende patronen van kleur en diepte. De voorgrond toont een delicate combinatie van gouden bruin en zachte gele tinten, die herinneren aan gesmolten aarde, en geleidelijk overgaat in de serene tinten van turquoise en kobaltblauw in de bron zelf. De stoom die opstijgt kronkelt de atmosfeer in, waarbij een nevelig sluier ontstaat die het onderscheid tussen land en lucht verzacht. De horizon, gevuld met een warme, bleke gloed, suggereert de atmosferische romantiek van een ondergang, die de scène een gevoel van rust geeft. Een kleine groep figuren, misschien reizigers of avonturiers, staan in het midden, met een perspectief op de schaal van dit natuurwonder, terwijl in de verte bergen zacht oprijzen, hun zachte contouren zich vermengen met de verre lucht.

Het gebruik van aquarel door de kunstenaar versterkt de etherische kwaliteit van het landschap – de delicate penseelstreken en vloeibare wassingen roepen een gevoel van beweging en leven op in het terrein. De kleuren zijn niet slechts pigmenten op een pagina, maar emoties die worden gemanifesteerd in tinten die tot de verbeelding van de kijker spreken, hen uitnodigen om te genieten van de charme van de geothermische wonderen van Yellowstone. De lichtheid van het palet creëert een gevoel van lucht, waarbij wordt gesuggereerd dat de lucht is doordrenkt met de warmte van de bronnen, misschien zelfs gevuld met de geluiden van borrelend water en fluisterende winden. Dit schilderij dient niet alleen als een schilderachtige weergave van de harmonie die in de natuur wordt gevonden, maar vat ook de geest van ontdekking samen die de negentiende eeuw bepaalde, een tijd waarin Amerika begon zijn natuurlijke landschappen te waarderen en zo het begin van de natuurbeschermingsbeweging markeerde.