De scène ontvouwt zich met een dramatische flair; de ruige, verweerde kliffen trekken de aandacht, hun texturen zijn met zorgvuldige details weergegeven. De kunstenaar vangt op meesterlijke wijze het spel van licht en schaduw, waarbij de ruwheid van het kustlandschap wordt benadrukt. De golven slaan tegen de rotsen, een symfonie van wit schuim tegen de diepe blauwe en groene kleuren van de zee. Het is gemakkelijk om de zoute lucht en het geluid van de wind voor te stellen.

De compositie is zorgvuldig in evenwicht en leidt de blik van de turbulente voorgrond naar de meer afgelegen, nevelige bergen. Het kleurenpalet wordt gedomineerd door aardetinten van bruin en oker, die contrasteren met de koele blauwe en groene kleuren van het water. Dit creëert een gevoel van zowel rust als ongetemde kracht. De penseelstreken, hoewel gedetailleerd, behouden een gevoel van vloeiendheid, waarbij de dynamische aard van de zee en de soliditeit van de kliffen perfect worden vastgelegd. Dit stuk roept echt het gevoel op om op die kust aanwezig te zijn en getuige te zijn van de rauwe schoonheid van de natuur.