De scène ontvouwt zich met een adembenemend panorama: een fjord, omarmd door torenhoge bergen, weerspiegelt de lucht als een spiegel. De kunstenaar legt op meesterlijke wijze het spel van licht en schaduw vast, met de zon die zachtjes de toppen verlicht, waarvan sommige nog bedekt zijn met sneeuw. Het water is een rustige uitgestrektheid, het oppervlak ongestoord, behalve een paar zachte rimpelingen, en de verre aanwezigheid van boten, wat een gevoel van schaal en de uitgestrektheid van het landschap suggereert.

Op de oever verzamelt zich een kleine groep figuren, hun aanwezigheid voegt een menselijk element toe aan de grandioze scène. De details in het schilderij, van de textuur van de rotsen tot het gebladerte dat zich aan de hellingen vastklampt, trekken de kijker aan. Het algehele effect is er een van sereniteit en ontzag, een getuigenis van de kracht en schoonheid van de natuurlijke wereld; het is een uitnodiging om de frisse, schone lucht in te ademen en jezelf te verliezen in de majesteit van het Noorse landschap.