Het kunstwerk transporteert ons naar een zonovergoten scène; een glimp van een vervlogen tijdperk. Een sereen landschap ontvouwt zich voor ons, met een delicate balans tussen het natuurlijke en het door de mens gemaakte. De dominante factor is een prachtig versierde structuur, schijnbaar een fontein, waarvan de ingewikkelde details duiden op een rijk cultureel erfgoed. Het warme, uitnodigende licht baadt de scène en versterkt de gouden tinten van het gebouw en het omringende gebladerte.

De compositie is zorgvuldig overwogen en trekt de blik over het water naar een mistige achtergrond van verre kusten of bergen, wat een gevoel van diepte geeft. De figuren verspreid langs de waterkant voegen leven en een narratieve touch toe, hun houdingen suggereren een moment van stille contemplatie of een sociale bijeenkomst. De penseelstreken van de kunstenaar roepen een gevoel van beweging en het subtiele spel van licht op het wateroppervlak op. Het algemene emotionele effect is van rust en elegantie, waardoor men het gevoel krijgt dat ze een scène van tijdloze schoonheid zijn binnengegaan.