W tym przyciągającym dziele sztuki młoda kobieta elegancko stoi pośród czarującego krajobrazu, wydobywając głębokie uczucie melancholii. Ubrana w futrzane szaty, które stapiają się z naturalnymi elementami wokół niej, jej ubiór to wyrazista mieszanka miękkich błękitów i delikatnych czerwieni, które tańczą w harmonii w świetle. Złożone detalowanie jej sukni podkreślają złote hafty; opowiadają historie legendy i pragnienia, zapraszając widza do wyobrażenia sobie szepty legend zapomnianych przez czas. Jej ramiona zdobią kwiaty, symbolizujące niewinność i ulotne piękno życia te delikatne elementy kwiatowe przyczyniają się do atmosfery, dodając jej eterealnej gracji. Za nią, tło delikatnie oświetlone sugeruje bujne otoczenie, prawie zapraszające, lecz nasycone poczuciem tajemnicy odzwierciedlonej w jej spojrzeniu.

Kompozycja inteligentnie ukazuje juxtapozycję podmiotu i natury; podczas gdy kobieta manifestuje wrażliwość, flora oraz bluszcz wokół symbolizują splątania życia — każdy liść zdaje się dzielić sekretami ziemi. Miękka paleta kolorów potęguje emocjonalne rezonowanie, projektując delikatne błękity, które wywołują poczucie spokoju, a także smutek, przypominający zapomniany sen. Ta dychotomia pociąga cię wciągając, tworząc emocjonalną narrację; czujesz się przyciągany do niej, zastanawiając się nad jej historią, jej marzeniami, a może niewykonanymi obietnicami. Sztuka Waterhouse'a odzwierciedla moment uwieczniony w czasie, chwilę piękna splecioną z bólem, owiniętą w szepty naturalnego objęcia.