Scena rozwija się z cichą gracją, spokojną panoramą uchwyconą na płótnie. Spokojna woda dominuje nad kompozycją, odbijając w lustrze wysokie, smukłe drzewa, które stoją na straży wzdłuż odległego brzegu. Ich wydłużone formy, powielone na powierzchni wody, tworzą urzekający pionowy rytm. Użycie koloru przez artystę jest zamierzone; stłumione zielenie, miękkie lawendy i subtelna gra światła i cienia budzą nastrój introspekcji i spokoju. Brzeg rzeki, zdefiniowany przez subtelną zmianę faktury, prowadzi wzrok w stronę wody.

Kompozycja jest mistrzowska, a drzewa działają jako pionowy kontrapunkt dla horyzontalnego rozciągnięcia wody. To tak, jakby świat się zatrzymał, chwila zawieszona w czasie. Ten obraz to nie tylko przedstawienie miejsca; to przywołanie uczucia – poczucia spokoju, obecności w ciszy natury. Pociągnięcia pędzla są kontrolowane, niemal wyrafinowane, ale ogólny efekt jest daleki od jałowego; oddycha życiem i delikatnym ruchem.