Ach, przenieść się do tego weneckiego widoku! Woda mieni się czerwonawym odcieniem, odbijając ciepłe światło późnego popołudnia. Gondola wdzięcznie sunie po kanale, a jej pasażerowie jawią się jako zacienione postacie na tle charakterystycznej architektury miasta. Artysta mistrzowsko posługuje się luźnymi pociągnięciami pędzla, szczególnie widocznymi na niebie, gdzie smugi chmur leniwie dryfują, oraz w liściach, które pękają żywymi jesiennymi barwami.

Kompozycja zaprasza oko do wędrówki, od odbić na pierwszym planie po odległe kopuły i wieże, które definiują krajobraz miejski. Ogólny efekt to spokój i ponadczasowe piękno. Artysta uchwycił nie tylko scenę, ale i uczucie: delikatne kołysanie wody, odległy szmer głosów, czysty romans Wenecji. Użycie światła jest wykwintne, kąpie scenę w złotym blasku, który mówi o minionej epoce.