Ach, jak miło byłoby spacerować tą skąpaną w słońcu ścieżką! Powietrze jest rześkie, światło, rozbite na niezliczone migoczące punkty, tańczy na powierzchni morza. Geniusz artysty tkwi w jego metodzie: pointylizmie. Drobne, precyzyjnie rozmieszczone plamki koloru – błękity, żółcienie, pomarańcze – łączą się w oku widza, tworząc zapierającą dech w piersiach panoramę krajobrazu nadmorskiego. Drzewa stoją jak strażnicy, ich igły chwytają światło, rzucając wydłużone cienie, które rozciągają się na ścieżce, sugerując popołudniowe słońce.

Kompozycja jest nienaganna; przyciąga cię, prowadząc wzrok od łagodnych krzywizn ścieżki do spokojnej toni morza. Żaglówka, jedynie sugestia w oddali, dodaje nutę narracji, ciche zaproszenie do dalszej podróży. To jak oddech świeżego powietrza, słona bryza, szepczące fale, wszystko uchwycone w tej chwili piękna.