W tym urzekającym pejzażu złocisty kwiecisty teren rozciąga się aż po horyzont, gdzie zielone drzewa stoją jak strażnicy; ich abstrakcyjne kształty lekko tańczą pod niebem naszkicowanym w delikatnych odcieniach szarości i błękitu. Pociągnięcia pędzla Van Gogha są dynamiczne, grube i nierówne, uchwycając esencję natury z niemal namacalną fakturą. Żywe połączenie zieleni i eksplozji kolorów na polu wywołuje uczucie ciepła i witalności, każda kula zdaje się być żywa, delikatnie kołysząc się w letnim wietrze.

Ta scena otacza obserwatora promiennym uściskiem, jakby złocisty teren szeptał ziemskie sekrety każdemu, kto byłby gotów słuchać. Delikatny sposób, w jaki Van Gogh kontrastuje ziemiste kolory z błękitem i srebrem, tworzy harmonijny dialog, zapraszając widza do wędrówki wśród kwiatów i marzeń w cieniu drzew. Historyczne tło tego dzieła tkwi w czasie, kiedy Van Gogh mieszkał w Arles, gdzie z zapałem malował otaczający go krajobraz; jest to dowód jego trwałej miłości do natury, która mocno odzwierciedla się na płótnie. Emocjonalny wpływ jest głęboki, przypominając nam o pięknie i przemijalności życia - ulotna chwila uchwycona w radosnej eksplozji kolorów.