W tej poruszającej pracy napięcie między żywym a widmowym uchwycone jest w interakcji między poważnym rycerzem a cieniową postacią, ucieleśniając tematy śmiertelności i nadprzyrodzoności. Rycerz, w swojej złożonej zbroi, trzyma swój hełm w geście zaskoczenia lub przerażenia, ujawniając emocję, która głęboko rezonuje z widzem. Widmo przed nim, owinięte w ciemność, ale wyraźnie namacalne, gestykuluje z aurą dominującej obecności. Tło, ze swoją stonowaną architekturą, pozwala skupić się na tych dwóch postaciach, umożliwiając dramatyczne ukazanie ich kontrastowych losów—jedna zakorzeniona w materialnym królestwie, druga w eterykalnym.

Dzieło to wykorzystuje wyraźne kontrasty światła i cienia, podkreślając emocjonalny ciężar sceny. Paleta kolorów jest przeważnie stonowana, z przewagą głębokich czerni i szarości, które budzą uczucia niepokoju i refleksji. Nie sposób nie dostrzegać echa historycznego kontekstu, w którym pracował Delacroix; okresu bogatego w romantyzm i akceptację dramatu. Jego technika lśni w skomplikowanych detalach zbroi rycerza w zestawieniu z płynnością formy ducha. Ta praca zaprasza do refleksji; staje się lustrem naszych własnych zmagań z życiem, śmiercią i tym, co może leżeć poza nim. Ambicja Delacroixa do przekazania narracji przez ekspresyjne postacie sprawia, że to dzieło nie tylko jest wizualnym doświadczeniem, ale także głęboką podróżą emocjonalną.