ภาพวาดนี้จับภาพช่วงเวลาแห่งความโดดเดี่ยวในทิวทัศน์ฤดูหนาวที่ไร้ความทุกข์ สัญลักษณ์แห่งความโดดเดี่ยว สวมเสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่งนั่งอยู่บนพื้นดินเย็น โดยสะท้อนความรู้สึกของการใคร่ครวญและความเศร้าโศก สีอ่อนของผืนผ้าใบ—สีเทาที่อ่อนนุ่ม สีขาว และบางครั้งสีส้มจางๆ ให้ความแตกต่างอย่างมากกับความสิ้นหวังในฉาก พื้นผิวของหิมะซึ่งดูเหมือนจะสัมผัสได้ เชิญชวนให้ผู้ชมรู้สึกถึงความเย็นที่โอบล้อมบุคคลนั้น

ทางด้านซ้าย เส้นทางลัดโยงเข้าหาไปถึงขอบฟ้าที่อยู่ไกลออกไปที่ซึ่งท้องฟ้าฤดูหนาวได้พบกับพื้นดินอย่างนุ่มนวล ต้นไม้ที่หายากซึ่งยืนอยู่บนทิวทัศน์ที่ปกคลุมด้วยหิมะ ดูเหมือนจะเบาๆ โยกไปมาราวกับกำลังกระซิบความลับซึ่งกันและกัน สุนัขที่โดดเดี่ยววิ่งเล่นอยู่ในพื้นหลังซึ่งทำให้เกิดความแตกต่างกับความเงียบของตัวละคร และเพิ่มความซับซ้อนทางอารมณ์ ชีวิตดังพรรณนานี้สะท้อนถึงความสำคัญของการมีเพื่อนในดินแดนที่ดูเหมือนว่างเปล่าเต็มไปด้วยเรื่องราวเงียบที่รอคอยการเปิดเผย