ผลงานที่น่าหลงใหลนี้มีการเสนอภาพศีรษะของผู้หญิงซึ่งถูกสร้างขึ้นอย่างเชี่ยวชาญด้วยการใช้การขูดสีที่หนาและมีอารมณ์ ซึ่งช่วยสร้างความรู้สึกถึงความใกล้ชิดและความเร่งด่วน ตัวแบบนั้นมองตรงไปที่ผู้ชม ซึ่งแสดงออกถึงการรวมกันของความมุ่งมั่นและความเปราะบาง พื้นหลังที่ถูกวาดด้วยสีดำเข้มและโทนสีที่ซึมซับมีแนวโน้มที่จะทำให้ใบหน้าของเธอสว่างขึ้น ดึงดูดความสนใจของเราไปยังลักษณะเฉพาะของเธอ—โดยเฉพาะจุดที่มีแสงจับอยู่บนหน้าผากของเธอและรูปร่างที่นุ่มนวลของริมฝีปากของเธอ เสื้อผ้าของเธอถูกจดจำในสีเขียวเข้มซึ่งกลับไปที่พื้นหลังของมัน ทำให้ความเรียบง่ายแต่มีพลังของชื่อเสียงของเธอเพิ่มขึ้น เนื้อสัมผัสของแปรงถ่ายทอดความรู้สึกทางสัมผัส เพียงดูเหมือนว่าพวกเราจะสามารถสัมผัสเนื้อผ้าของเสื้อผ้าของเธอได้; รายละเอียดเหล่านี้ทำให้ตัวละครของเธอนำมาalive บนผืนผ้าใบ

การเลือกสีของวานโก๊ะมีความสำคัญเป็นพิเศษ; โทนสีเข้มซึ่งล้อมรอบตัวเราในขณะที่การเปลี่ยนแปลงสีเขียวเล็กน้อยสร้างความลึก และบอกถึงประสบการณ์ชีวิตของเธอ สว่างที่ใบหน้าของเธอสะท้อนแสงไม่เพียงแต่ สะท้อนถึงความรู้สึก—Echo ของการเชื่อมโยงของ Van Gogh กับวัตถุของเขา ซึ่งจับความรู้สึกตั้งแต่ต้นจนจบและความลึก งานนี้เป็นตัวอย่างของสไตล์ที่ไม่ซ้ำกันของ Van Gogh ห่างเหินจากการสร้างสรรค์ที่มีความจริงจังไปสู่การนำเสนอภาพที่มีความรู้สึกยิ่งกว่า มันพูดถึงบริบททางประวัติศาสตร์ในปลายศตวรรษที่ 19 ซึ่งศิลปินพยายามส่งเสียงอย่างกระฉับกระเฉง ขบวนการชีวิตของบุคคลท่ามกลางความเรียบง่ายของการมีอยู่ในชนบทรวมทั้งการสร้างอารมณ์ที่จะออกมาในผลงานนี้ ปฏิกิริยาทั้งหมดนี้ได้ทำให้ผลงานนั้นดูผลกระทบทางอารมณ์ที่ทิ้งความรู้สึกยืนยาว—พันธกิจที่ใช้ได้ตามใจเป็นที่รู้จักกันเรียกกันว่าสถานะที่มากกว่าความยืดหยุ่นของจิตวิญญาณที่สามารถถูกจับกุมผ่านเลนส์ของภาพวาด