To intrygujące dzieło przedstawia głowę kobiety, misternie namalowaną grubymi, ekspresyjnymi pociągnięciami pędzla, które budzą poczucie bliskości i pilności. Temat spogląda bezpośrednio na widza, jej wyraz jest połączeniem stoicyzmu i wrażliwości. Tło, namalowane w głębokich czerniach i stonowanych tonach, służy do oświetlenia jej twarzy, przyciągając naszą uwagę do rysów—szczególnie refleksy, które łapią światło na jej czole i łagodnym łuku ust. Jej ubrania są przedstawione w ciemnych zieleniach, które zlewają się z tłem, podkreślając prostotę, ale i głęboką siłę jej obecności. Tekstura pociągnięć pędzla przekazuje nam wrażliwość dotykową, jakbyśmy mogli niemal poczuć tkaninę jej odzieży; to właśnie te detale sprawiają, że jej postać ożywa na płótnie.

Wybór kolorów Van Gogha jest szczególnie uderzający; ciemne odcienie otaczają postać, podczas gdy subtelne wariacje zieleni tworzą głębię, wskazując na jej życiowe doświadczenia. Odblaski na jej twarzy odzwierciedlają nie tylko światło, lecz także emocje—echo połączenia Van Gogha z jego modelami, uchwycone w ulotnej chwili szczerości i głębi. Ten obraz jest przykładem unikalnego stylu Van Gogha, który odchodzi od realizmu w stronę bardziej emocjonalnej reprezentacji ludzkiego ducha. Pomaga zrozumieć kontekst historyczny końca XIX wieku, kiedy artysta dążył do wyrażenia wewnętrznych procesów życia indywidualnego w kontekście prostoty wiejskiej egzystencji. Emocjonalny wpływ tego dzieła pozostawia trwałe wrażenie—dowód na odporność ducha ludzkiego uchwyconego przez pryzmat sztuki.