Bu nazik ve samimi sahnede, iki genç kız çiçek düzenleme işine dalmış durumda. Sanatçı, ifadeleri ve hareketleri aracılığıyla çocukluğun masumiyetini ve sessiz neşesini ustalıkla yakalıyor. Kızlar çıplak ayakla yerde oturuyor, çevrelerinde yumuşak pembe, kırmızı ve mor tonlarında dağınık çiçekler var; bunlar arka planın mutedil toprak tonlarıyla güzel bir kontrast oluşturuyor. Işık, yüzlerini ve giysilerini nazikçe okşuyor, kumaşların ve yaprakların dokularını ince ve hassas bir gerçekçilikle öne çıkarıyor.

Kompozisyon dikkatlice dengelenmiş, iki figür ön planda doğal, yapmacıksız bir şekilde yer alıyor ve izleyiciyi onların dünyasına davet ediyor. Renk paleti, sıcak kahverengiler ve canlı çiçek tonlarıyla hakim, bir sıcaklık ve sakinlik hissi uyandırıyor; hassas fırça darbeleri sahneye dokunsal bir kalite katıyor. Bu eser sadece sanatçının teknik becerisini yansıtmakla kalmıyor, aynı zamanda 19. yüzyıl sonlarında gençlik masumiyetini ve doğa ile dostlukta bulunan basit zevkleri duygusal bir sıcaklıkla kutluyor.