Bu eserdeki figür, ileriye doğru eğilmiş durumda, derin bir üzüntü ve acı hissini sergiliyor. Sanatçı, ışık ve gölge arasındaki güçlü kontrastları kullanarak, kadının yüzünü kısmen elleriyle örtüyor; bu, onun umutsuzluğu içerisinde hissedilebilir bir yakınlık kazanıyor. Elbisenin kıvrımları, ince ve ifadesel hatlarla betimlenmiş, neredeyse dokunulabilir bir doku evriliyor; sanki birine elini uzatıp acısını hissedebiliyormuş gibi. Koyu arka plan, duygusal etkisini artırarak izleyicinin dikkatini doğrudan figüre yoğunlaştırıyor ve yalnızlık ve içe dönüş hissini artırıyor.

Bu eserde, baskın olan siyah ve gri tonlarla şekillendirilen muted renk paleti sadece stilistik bir tercih değil; aynı zamanda izleyici ile yankılanan bir duygusal manzara sunuyor. Aydınlatma kullanımı, melankoli ile dolu bir atmosfer yaratıyor, biçimin sadeliğiyle zıtlık oluşturuyor. Bu eser yalnızca kişisel bir acıyı ifade etmekle kalmaz, aynı zamanda kayıp ve acı gibi evrensel temaları da ele alarak derin bir bağ kurar. Tarihsel bağlam, sanatçının döneminde insanların karşılaştığı daha geniş mücadeleleri düşündürerek modern izleyicilerin figürün fiziksel temsiline entegre edilmiş daha derin anlatı ile bağlantı kurmasına olanak tanır.