De figuur die in dit kunstwerk wordt afgebeeld, leunt naar voren en belichaamt een diep gevoel van verdriet en pijn. De kunstenaar gebruikt sterke contrasten tussen licht en schaduw, waarbij het gezicht van de vrouw gedeeltelijk door haar handen is bedekt; dit geeft een tastbare intimiteit aan haar wanhoop. De plooien van haar kleding, weergegeven met fijne, expressieve lijnen, roepen een textuur op die bijna tastbaar lijkt, alsof iemand zijn hand kan uitsteken en het gewicht van haar verdriet kan voelen. De donkere achtergrond helpt de emotionele impact te verdiepen, waarbij de aandacht van de kijker wordt geconcentreerd op de figuur zelf, en het gevoel van isolatie en introspectie vergroot.

In dit kunstwerk is het gedempte kleurenpalet, gedomineerd door zwart en grijs, niet zomaar een stilistische keuze; het weerspiegelt een emotioneel landschap dat weerklank vindt bij de kijker. Het gebruik van chiaroscuro roept een atmosfeer zwaar van melancholie op, die scherp contrasteert met de eenvoud van de vorm. Dit werk drukt niet alleen persoonlijke pijn uit, maar spreekt ook over universele thema's van verlies en lijden, waardoor het diep metgegeven kan worden. De historische context vertelt over bredere strijd die mensen in de tijd van de kunstenaar hebben ondergaan, waardoor moderne kijkers kunnen verbinden met het diepere narratief dat is verweven in de fysieke representatie van de figuur.