Yumuşak, parıldayan geç bir öğleden sonra ışığında yıkanmış bu eser, altın tonlarla aydınlanmış bir tarlanın arka planında çocukluğun saf masumiyetini yakalıyor. İki genç kız, çıplak ayaklı ve sade elbiseler giymiş, dar bir patikada yürüyor; biri küçük bir tavşan demetini taşıyor, diğeri ise dikkatle bir şeyi tutuyor, yüz ifadeleri sessizce düşünceli. Gevşek, empresyonist fırça darbeleri ışık ve gölge oyununu güzelce betimleyerek sahneye nazik bir canlılık ve geçici bir sıcaklık hissi katıyor.

Kompozisyon, izleyicinin bakışını ön plandaki figürlerden, iki gölgeli çocukların belirdiği sisli mesafeye yönlendirerek derinlik ve anlatı ilgisini artırıyor. Yumuşak mavi ve sıcak okra tonlarından oluşan renk paleti huzurlu kırsal bir atmosfer yaratıyor ve 19. yüzyıl sonlarının günlük yaşamından bir anı yansıtıyor. Bu parça, sanatçının realizm ile empresyonizm arasındaki hassas dengeyi yakalama ustalığının dokunaklı bir kanıtı olup, pastoral varoluşun sadeliğine yönelik bir nostalji ve sessiz bir saygı uyandırıyor.