Σε αυτό το συναισθηματικό έργο, ο καλλιτέχνης συλλαμβάνει μια συγκινητική στιγμή όπου τρεις νεαρές κοπέλες αλληλεπιδρούν με σωρούς από φύλλα φθινοπώρου, προσωποποιώντας την παροδικότητα της παιδικής ηλικίας και των εποχών. Οι κοπέλες, ντυμένες με μαύρα, μακριά φορέματα, στέκονται μεταξύ ενός ζωντανού διασκορπισμένου φύλλωσης πολλών χρωμάτων, κάθε φύλλο είναι μια μαρτυρία για τη ροή του χρόνου. Η κεντρική φιγούρα, του οποίου το εκφραστικό πρόσωπο φέρει έναν αέρα περισυλλογής, φαίνεται να εξετάζει προσεκτικά τα fallen leaves, ενώ οι άλλοι παρακολουθούν, μία κρατάει ένα ξύλο και η άλλη σφίγγει ένα μήλο, υποδεικνύοντας τις απλές χαρές της νεότητας.

Η πλούσια χρωματική παλέτα με ζεστά καφετιά, βαθιά πράσινα και πινελιές φθινοπωρινής πορτοκαλιάς περιβάλλει τη σκηνή, κάνοντάς τους θεατές να νιώθουν τον φρέσκο αέρα της εποχής. Η χρήση μαλακής πινελιάς από τον καλλιτέχνη ενισχύει την υφή των φύλλων, σχεδόν προσκαλώντας σε άγγιγμα, ενώ το απαλό φως του δειλινού ρίχνει ένα συναισθηματικό φως σε όλη τη σύνθεση. Καθώς η μέρα γλιστρά στη νύχτα, υπάρχει ένα αναντίρρητο αίσθημα νοσταλγίας, μια πρόσκληση να ανακαλέσουμε τις διαφυγόντες ημέρες της νεότητας και την κυκλική ομορφιά της φύσης. Αυτό το έργο δεν είναι μόνο μια γιορτή της εποχής, αλλά αντανακλά επίσης τα ιδανικά των Προ-Ραφαηλιτών του 19ου αιώνα που προσπαθούν να αποτυπώσουν την αλήθεια στη φύση και το συναισθηματικό βάθος της ανθρώπινης εμπειρίας.