Αυτό το μαγευτικό έργο τέχνης προσφέρει μια ματιά στη ζωτικότητα των εργατών, οι οποίοι είναι απορροφημένοι στην εργασία τους, δημιουργώντας μια σκηνή που σχεδόν βουίζει με τον ήχο των φτυαριών που χτυπούν το έδαφος και το ψίθυρο των συνομιλιών. Ο καλλιτέχνης έχει επιλέξει μια απαλής παλέτα χρωμάτων, με κυρίαρχα τα γκρι, καφέ και ώχρα, προσδίδοντας στο έργο μια ατμοσφαιρική βάθος που φαίνεται να φέρνει στη μνήμη τη σκόνη και τη βρωμιά των δρόμων που κατασκευάζουν. Κάθε φιγούρα είναι επιμελώς σχεδιασμένη, δείχνοντας ένα φάσμα στάσεων που αποτυπώνουν τη φυσικότητα και την αποφασιστικότητα που υπάρχει μεταξύ των εργατών.

Αυτό που με εντυπωσιάζει περισσότερο σε αυτό το κομμάτι είναι πώς η σύνθεση δημιουργεί μια αίσθηση ενότητας μεταξύ των εργατών. Παρά τις ατομικές τους υποχρεώσεις, φαίνονται ως μέρος ενός συνεκτικού συνόλου, απεικονίζοντας ένα συλλογικό πνεύμα. Αντίθεση μεταξύ του θολού φόντου και των καθορισμένων φιγούρων στο προσκήνιο προσελκύει την προσοχή του θεατή στις λεπτομέρειες των δραστηριοτήτων τους, βυθίζοντας τον θεατή στην εργατική αλλά ουσιαστική καθημερινότητα της εποχής. Αυτό μοιάζει με μια γιορτή της βιομηχανίας και της σκληρής δουλειάς, μας υπενθυμίζει την αξιοπρέπεια μέσα στην εργασία, όλα αυτά απεικονισμένα στον καμβά με μια «γυμνή» ειλικρίνεια που μιλάει πολλά σχετικά με την εκτίμηση του καλλιτέχνη για την εργατική τάξη.