Το ισχυρό έργο του Vasily Vereshchagin αποτυπώνει μια στιγμή γεμάτη ένταση και επείγουσα ανάγκη. Η σύνθεση κατευθύνει το βλέμμα των θεατών προς μια μοναχική φιγούρα - έναν στρατιώτη - που φαίνεται να προσπαθεί να ξεφύγει από μια αόρατη επίθεση, κρατώντας την κοιλιά του με τρόπο που αναδεικνύει και τον πόνο και την απελπισία. Το παρασκήνιο είναι σχεδόν αιθέριο, γεμάτο καπνιά που θολώνει την αναταραχή πίσω του και υποδηλώνει τόσο τη βία της μάχης όσο και την ευθραυστότητα της ζωής. Η παλέτα των βαρετών χρωμάτων της στολής του αντιπαραβάλλεται έντονα με το γυμνό φόντο, ενισχύοντας το συναισθηματικό βάρος της στιγμής.