Η εικόνα αποπνέει αίσθημα ήρεμης αυτοπεποίθησης, ενσαρκώνοντας την ουσία της ζωγραφικής πορτρέτου στις αρχές του 20ού αιώνα. Ο υποκείμενος, ντυμένος με ένα σκοτεινό, επίσημο κοστούμι, κάθεται σε μια κομψή πολυθρόνα, προβάλλοντας μια ατμόσφαιρα αξιοπρέπειας και αυτοπεποίθησης. Η γλώσσα του σώματος του — ελαφρώς χαλαρή αλλά και τίμια — προσκαλεί τους θεατές να σκεφτούν την προσωπικότητά του και τις εμπειρίες της ζωής του. Ο Σορόγια χρησιμοποιεί το χρωματικό παλέτα που είναι περιορισμένη αλλά και προσεγμένη, κυριαρχούμενη από βαθιά μαύρα, πράσινα και ντελικάτα φώτα που φωτίζουν το πρόσωπο του υποκειμένου. Αυτή η αλληλεπίδραση φωτός και σκιάς προσθέτει βάθος, αλλά και διοχετεύει το βλέμμα των θεατών στα εκφραστικά χαρακτηριστικά του προσώπου, όπου οι πινελιές του καλλιτέχνη συλλαμβάνουν τις νότες του χρώματος του δέρματος και των συναισθημάτων.

Το φόντο χαρακτηρίζεται από απαλές πινελιές, προσφέροντας αντίθεση που υπογραμμίζει την μορφή. Αυτή η επιλογή σύνθεσης μεγενθύνει την παρουσία του υποκειμένου, περιβαλλόμενου κομψά από πλούσια πράσινα. Η κομψότητα της μορφής απέναντι σε έναν πιο σκούρο φόντο γεννά μια αίσθηση διαχρονικότητας, αλλά και συνδέεται με ευρύτερες καλλιτεχνικές κινήσεις της εποχής — μια περίοδο κατά την οποία η πορτραίτα ήταν ταυτόχρονα μια διερεύνηση της προσωπικότητας και μία κοινωνική δήλωση. Η χαρακτηριστική τεχνική του Σορόγια στο να αναμειγνύει το φως και τη σκιά προσθέτει ένα αίσθημα συναισθηματικής βαρύτητας στο έργο, προσκαλώντας τον θεατή σε μια στιγμή ενδοσκόπησης. Κανείς δεν μπορεί να αποφύγει να νιώσει τη σύνδεση με τον υποκείμενο, μια γρήγορη ματιά σε έναν κόσμο κομψότητας και σιωπηλής δύναμης.