Portret emanuje poczucie spokoju i pewności siebie, ucieleśniając istotę artystycznego portretu z początku XX wieku. Postać, ubrana w formalny ciemny garnitur, siedzi w eleganckim fotelu, promieniując powagą i pewnością siebie. Jej mowa ciała — lekko zrelaksowana, ale wciąż godna — zaprasza widzów do refleksji nad jej osobowością i doświadczeniami życiowymi. Sorolla mistrzowsko stosuje ograniczoną, ale wyrafinowaną paletę barw, dominującą w głębokich czerniach, zieleniach i subtelnych akcentach, które rozświetlają twarz postaci. Ta interakcja światła i cienia nie tylko dodaje głębi, ale także kieruje wzrok widza na wyraziste rysy twarzy, które artysta uchwycił, oddając nuanse kolorów skóry i emocji.

Tło charakteryzuje się łagodnymi pociągnięciami pędzla, co tworzy kontrast podkreślający sylwetkę. Wybór tej kompozycji magnifikuje obecność postaci, elegancko otoczonej bogatą zielenią. Elegancja figury na ciemnym tle wywołuje wrażenie ponadczasowości, ale także łączy z szerszymi ruchami artystycznymi okresu — czasem, w którym portret był zarówno eksploracją osobowości, jak i oświadczeniem społecznym. Charakterystyczna technika Sorolli mieszania światła i cienia dodaje emocjonalnej wagi do dzieła, zapraszając widza do chwili refleksji. Nikt nie może uniknąć nawiązywania kontaktu z postacią, zerknięcia na świat wyrafinowania i cichej siły.