Portre, sakin bir güven hissi yayıyor ve 20. yüzyılın başlarına ait portre sanatının özünü somutlaştırıyor. Resmin merkezi figürü, resmi bir koyu renkteki takım elbisesiyle ihtişamlı bir koltukta oturuyor ve bir nezaket ve güven hissi yayıyor. Vücut dili—biraz rahat ama yüce—izleyicileri kişiliği ve yaşam deneyimleri üzerine düşünmeye davet ediyor. Sorolla, derin siyahlar, yeşiller ve ince ışık vurgularıyla sınırlı ama sofistike bir renk paleti kullanarak başyapıtta kaybolmadan, konunun yüzünü aydınlatıyor. Bu ışık ve gölge etkileşimi sadece derinlik katmakla kalmıyor, aynı zamanda izleyicinin gözünü konu ve yüz ifadelerine yönlendiriyor, bu noktada sanatçının fırça vuruşları cilt tonları ve duyguların hassasiyetlerini yakalıyor.

Arka plan, yumuşak fırça darbeleriyle karakterize ediliyor ve figürün önemini artıran bir karşıtlık sunuyor. Bu kompozisyon seçimi, figürün varlığını büyütüyor—zengin bir yeşillik içinde zarafetle sarılmış. Daha koyu bir arka plana karşı figürün şıklığı, zamansız bir duyguyu çağrıştırıyor ancak aynı zamanda bu dönemden daha geniş sanatsal akımlarla da ilişkilendiriyor—bir dönem ki burada portre, kişiliği araştırırken aynı zamanda sosyal bir beyanname görevi görüyordu. Sorolla’nın ışık ve gölge tekniği, esere hissedilir bir duygusal ağırlık ekliyor, izleyiciyi içsel bir düşünce anına çağırıyor. Hiçbir şey, figürle bağlantı kurmaya karşı koyamaz; bu, bir rafine ve sakin güçler dünyasına bir bakıştır.