Το έργο αποτυπώνει μια ήρεμη σκηνή μιας ήσυχης βραδιάς, με μια φιγούρα καθισμένη στο προσκήνιο - μια γυναίκα ντυμένη στα μπλε με ένα φαρδύ καπέλο από ψάθα, το σώμα της ελαφρώς στραμμένο προς τα πλάγια, σαν να έχει χαθεί στις σκέψεις της. Η πινελιά είναι χαρακτηριστική του Munch, με μαλακές, ρέουσες γραμμές που συνδυάζουν τη φιγούρα με το ήρεμο φόντο που κυριαρχείται από πυκνή βλάστηση. Πίσω της, ένα ζευγάρι φιγούρες φαίνεται να περνά χρόνο σε μια χαλαρή δραστηριότητα στην ακτή του νερού, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα χαλάρωσης και ηρεμίας. Η συνολική σύνθεση είναι ισορροπημένη αλλά δυναμική, με τις διαγώνιες γραμμές του χόρτου να οδηγούν το βλέμμα μακριά προς τις απομακρυσμένες φιγούρες.

Το χρώμα παίζει κρίσιμο ρόλο στο έργο αυτό, όπου κυριαρχούν τα μπλε και πράσινα, προκαλώντας μια αίσθηση ηρεμίας. Οι ζεστές αποχρώσεις της ένδυσης της γυναίκας αντιτίθεται απαλά με τις πιο ψυχρές αποχρώσεις του τοπίου, προσελκύοντας την προσοχή μας στην στοχαστική στάση της. Αυτό προκαλεί ένα μείγμα συναισθημάτων — περίσκεψη, ειρήνη, αλλά και μια υπόνοια μοναξιάς που είναι πολύ συμβατή με την καλλιτεχνική ψυχολογία του Munch. Όταν εμβαθύνουμε στο ιστορικό πλαίσιο, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι αυτό το έργο προέρχεται από μια εποχή στην οποία τα σύμβολα και τα συναισθήματα άρχισαν να παίζουν κεντρικό ρόλο στην τέχνη, υποδεικνύοντας μια στροφή προς τον εξπρεσιονισμό. Η ικανότητα του Munch να μεταφέρει συναισθηματική ένταση σε φαινομενικά κοινές σκηνές σηματοδοτεί ένα σημαντικό βήμα στην εξέλιξη της καλλιτεχνικής έκφρασης, αντηχώντας στους θεατές και σήμερα.