Σε αυτή τη συγκινητική σύνθεση, τρεις αλληγορικές μορφές ζωντανεύουν με εξαιρετική ζωντάνια. Η κεντρική γυναικεία μορφή, ντυμένη με ένα λαμπερό λευκό φόρεμα που μοιάζει να αιχμαλωτίζει κάθε ακτίνα φωτός, στέκεται με αυτοπεποίθηση με ανοιχτά χέρια—το βλέμμα της ήρεμο αλλά επιβλητικό. Δίπλα της, ένας γεροδεμένος, φτερωτός ηλικιωμένος άνδρας, ημίγυμνος και κρατώντας μια κλεψύδρα και ένα ραβδί, προσωποποιεί την αμείλικτη ροή του χρόνου, με τα φτερά του απλωμένα σαν να προστατεύουν ή καθοδηγούν. Η τρίτη μορφή, μια νεαρή γυναίκα καθισμένη μπροστά, εστιάζει με προσοχή στην καταγραφή στο ανοιχτό βιβλίο που κρατά στα γόνατά της—μια γαλήνια ενσάρκωση της ιστορίας, που καταγράφει τα γεγονότα καθώς εξελίσσονται.

Η μαεστρία στην τεχνική του καλλιτέχνη, με μαλακές και αρμονικές πινελιές, δημιουργεί μια ονειρική ατμόσφαιρα· η αντίθεση μεταξύ των φωτεινών λευκών της φορεσιάς και των φτερών έναντι του σκοτεινού φόντου προσκαλεί τον θεατή σε έναν διαχρονικό χώρο όπου οι έννοιες υπερβαίνουν τα θνητά όρια. Η υποτονική παλέτα, με ζεστούς ώχρους και ψυχρούς γκρίζους τόνους, ενισχύει την σοβαρή αξιοπρέπεια και την αιθέρια ποιότητα της σκηνής. Συναισθηματικά, το έργο προκαλεί σεβασμό για την αλήθεια και τη ροή του χρόνου, προκαλώντας μια ήσυχη στοχαστική διάθεση για τη διαχρονικότητα της ιστορίας και της γνώσης. Αποτελεί ισχυρή μαρτυρία των ιδανικών του Διαφωτισμού, αποτυπώνοντας πως η αλήθεια, ο χρόνος και η ιστορία είναι αλληλένδετες δυνάμεις που διαμορφώνουν την ανθρώπινη κατανόηση.