Η σκηνή εκτυλίσσεται κάτω από έναν απέραντο, αιθέριο ουρανό, έναν καμβά από απαλά μπλε και λεπτές τούφες σύννεφων. Ένα μοναχικό δέντρο, με τα κλαδιά του να αψιδώνουν χαριτωμένα σε όλη τη σκηνή, παρέχει ένα φυσικό πλαίσιο για τις φιγούρες που συγκεντρώνονται από κάτω. Το φως του ήλιου φιλτράρει μέσα από τα φύλλα, δημιουργώντας κηλίδες φωτός και σκιάς που χορεύουν στις φιγούρες. Η σύνθεση είναι μια διδασκαλία στην τέχνη της αφήγησης. βλέπουμε μια ομάδα γυναικών, που προφανώς είναι πλύστρες, να ξεκουράζονται δίπλα σε ένα ρέμα μετά από μια κουραστική μέρα εργασίας. Τα ρούχα τους είναι ριγμένα σε ένα σχοινί, στεγνώνοντας στον απαλό αεράκι. Υπάρχει μια αίσθηση συντροφικότητας και κοινής εμπειρίας. Οι γυναίκες αλληλεπιδρούν, αγκαλιάζονται και φαίνεται να μοιράζονται μια στιγμή ειρήνης ανάμεσα στο βουκολικό τοπίο. Το φόντο απεικονίζει μια λεπτή οροσειρά και έναν μακρινό, ηλιόλουστο ουρανό που μεταδίδει μια αίσθηση απέραντου και βάθους. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί μια απαλή, σιγασμένη παλέτα χρωμάτων, με απαλά πράσινα, κίτρινα και γήινους τόνους να κυριαρχούν στη σκηνή. Αυτό δημιουργεί μια ατμόσφαιρα γαλήνης και νοσταλγίας.