Sahne, yumuşak maviler ve narin bulut kümelerinin bir kanvası olan geniş ve ruhani bir gökyüzünün altında açılıyor. Yalnız bir ağaç, dalları tüm sahne boyunca zarif bir şekilde yayılıyor, aşağıda toplanan figürler için doğal bir çerçeve sağlıyor. Güneş ışığı yaprakların arasından süzülerek figürlerin üzerinde dans eden ışık ve gölge lekeleri yaratıyor. Kompozisyon, hikaye anlatma sanatında bir ustalık dersidir; bir grup kadının, görünüşe göre çamaşırcı kadınların, uzun bir günün ardından bir derenin kenarında dinlendiğini görüyoruz. Giysileri bir ipe asılmış, hafif esintide kuruyor. Bir dostluk ve paylaşılan deneyim duygusu var. Kadınlar etkileşim kuruyor, birbirlerine sarılıyor ve kırsal manzaranın ortasında bir huzur anını paylaşıyor gibi görünüyorlar. Arka plan, enginlik ve derinlik hissi veren ince bir dağ silsilesi ve uzak, güneşli bir gökyüzünü tasvir ediyor. Sanatçı, sahneye hakim olan yumuşak yeşiller, sarılar ve toprak tonlarıyla yumuşak ve kısık bir renk paleti kullanıyor. Bu, huzur ve nostalji havası yaratır.