Bu eser, bir adamın çaresizlik içinde olduğu, ellerinin yüzünü kaplayarak etrafındaki acıyla boğuştuğu bir duyguyu etkili bir şekilde yakalamaktadır. Sahnedeki duygusal ağırlık, sadık köpeği Gelert'in onun yanında yatarak sessiz bir sadakat hissettirirken büyüleyici bir biçimde vurgulanıyor. Arkada yer alan gölgeli figürler ve solgun tonlar, melankolik bir atmosfer yaratıyor ve adamın yüzündeki duygusal karmaşa ile keskin bir kontrast oluşturuyor. Sıcak kahverengiler ve okra renklerinin derin mavilerle zıtlaşması, yalnızca fiziksel bir alanı değil, aynı zamanda kayıp ve ihanetin duygusal manzarasını da doğruluyor ve izleyicileri bu dokunaklı an üzerinde düşünmeye davet ediyor.

Kompozisyon ustaca düzenlenmiş; adamın eğilmiş formu gözleri çekiyor ve bizi Gelert'in figürüne yönlendiriyor. Gelert'in açık ağzı ve itaatkar duruşu, sadakatin güçlü bir kanıtını ortaya koyuyor. Ressam, arka planı daha belirgin hale getirmeksizin geniş ve ifadeci fırça darbeleri kullanıyor, bu da ön plandaki karakterlere odaklanmayı artırıyor; bağlantıları çok şey ifade ediyor. Burada, Millais ustaca, ön-Raphael çizgisindeki duygusal otantikliği ve detaylı gerçekçiliği ile olan bağlılığını benimseyip, eserine dramatik bir gerilim katıyor. Genel etkisi rahatsız edici ve yankılanır, bakışlar uzaklaştığında bile kalıcıdır.