Het kunstwerk vangt een aangrijpend moment van verdriet, waarin een man in een toestand van wanhoop staat en zijn gezicht met zijn handen bedekt terwijl hij worstelt met de pijn die hem omringt. Het emotionele gewicht van de scène is voelbaar, versterkt door de indrukwekkende vorm van zijn trouwe hond, Gelert, die dichtbij ligt en een gevoel van stille loyaliteit uitstraalt, zelfs in de diepte van tragedie. De achtergrond, vol schaduwachtige figuren en gedempte tinten, versterkt de sombere sfeer en creëert een scherp contrast met de emotionele onrust die op het gezicht van de man te zien is. Het gebruik van warme bruin- en okertinten in combinatie met diepe blauwtinten suggereert niet alleen een fysieke ruimte, maar ook het emotionele landschap van verlies en verraad, en nodigt kijkers uit om stil te staan bij dit aangrijpende moment.

De compositie is meesterlijk georganiseerd; de gebogen vorm van de man trekt de aandacht, en leidt ons naar de figuur van Gelert, wiens open mond en dienende houding een krachtige getuigenis van loyaliteit oproepen. De kunstenaar gebruikt brede, expressieve penseelstreken, waardoor de achtergrond minder gedefinieerd blijft, wat de focus op de personages op de voorgrond versterkt; hun verbinding spreekt boekdelen. Hier omarmt Millais vaardig de toewijding van de Prerafaëlieten aan emotionele authenticiteit en gedetailleerd realisme, terwijl hij tegelijkertijd dramatische spanning aan zijn werk toevoegt. Het algehele effect blijft verontrustend en resonerend, lang nadat de blik is weggeweest.