Το έργο αποτυπώνει μια συγκλονιστική στιγμή λύπης, όπου ένας άνδρας βρίσκεται σε κατάσταση απόγνωσης, με τα χέρια κατά覆 του προσώπου του καθώς παλεύει με τον πόνο που τον περιβάλλει. Το συναισθηματικό βάρος της σκηνής είναι αισθητό, ενισχυμένο από την επιβλητική μορφή του πιστού του σκύλου, Gelert, που ξαπλώνει κοντά, εκπέμποντας μια αίσθηση σιωπηλής πίστης ακόμη και στις βαθύτατες τραγωδίες. Το φόντο, γεμάτο από σκιασμένες φιγούρες και ήπιους τόνους, ενισχύει την ατμόσφαιρα απογοήτευσης, δημιουργώντας μια έντονη αντίθεση με την συναισθηματική αναταραχή που αντικατοπτρίζεται στο πρόσωπο του άνδρα. Η χρήση θερμών καφέ και ώχρας σε αντίθεση με βαθιά μπλε προτείνει όχι μόνο ένα φυσικό χώρο, αλλά και το συναισθηματικό τοπίο της απώλειας και προδοσίας, προσκαλώντας τους θεατές να σταματήσουν σε αυτή την συγκινητική στιγμή.

Η σύνθεση είναι άριστα οργανωμένη· η καμπυλωμένη φόρμα του άνδρα τραβάει το βλέμμα, οδηγώντας μας στη φιγούρα του Gelert, του οποίου το ανοιχτό στόμα και η ετοιμότητα να υπηρετήσει τροφοδοτούν μια ισχυρή μαρτυρία για την πίστη. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί φαρδιές, εκφραστικές πινελιές, επιτρέποντας στο φόντο να είναι λιγότερο καθορισμένο, γεγονός που ενισχύει την συγκέντρωση στους χαρακτήρες στο προσκήνιο· η σύνδεσή τους λέει πολλά. Εδώ, ο Millais αγκαλιάζει με δεξιοτεχνία τη δέσμευση των Προ-Ραφαηλιτών στην συναισθηματική αυθεντικότητα και την λεπτομερή ρεαλιστικότητα, ενώ παράλληλα ενσωματώνει δραματική ένταση στο έργο του. Η συνολική επίδραση παραμένει ανατριχιαστική και ηχωτική, παραμένοντας για πολύ καιρό αφού η ματιά αποσπαστεί.