Scena rozgrywa się pod rozległym, eterycznym niebem, płótnem miękkich błękitów i delikatnych obłoków. Samotne drzewo, którego gałęzie wdzięcznie rozpościerają się po całej scenie, zapewnia naturalną ramę dla postaci zebranych poniżej. Światło słoneczne przedostaje się przez liście, tworząc plamy światła i cienia, które tańczą na postaciach. Kompozycja to mistrzowska lekcja w sztuce opowiadania historii; widzimy grupę kobiet, prawdopodobnie praczki, odpoczywających nad strumieniem po długim dniu pracy. Ich ubrania są rozwieszone na sznurku, wysychają na delikatnym wietrze. Istnieje poczucie koleżeństwa i wspólnego doświadczenia. Kobiety wchodzą w interakcje, obejmują się nawzajem i wydają się dzielić chwilą spokoju pośród sielankowego krajobrazu. Tło przedstawia subtelny łańcuch górski i odległe, słoneczne niebo, które przekazuje poczucie rozległości i głębi. Artysta używa miękkiej, stonowanej palety barw, z delikatnymi zieleniami, żółtymi i ziemistymi tonami dominującymi na scenie. To tworzy nastrój spokoju i nostalgii.