Το έργο απεικονίζει μια φιγούρα καθισμένη σε χαλαρή στάση, περιτριγυρισμένη από ήρεμα χρώματα και σπειροειδή χτυπήματα που θυμίζουν μεγάλο μέρος του έργου του Edvard Munch. Ωστόσο, εδώ υπάρχει μια ανησυχητική απουσία, καθώς το πρόσωπο είναι θολό, υποδηλώνοντας ανωνυμία ή μια βαθύτερη σύνδεση με καθολικά θέματα απομόνωσης και ασθένειας. Τα ρούχα της φιγούρας —σκοτεινά και μελαγχολικά— έρχονται σε ισχυρή αντίθεση με τα ζωντανά, σχεδόν φλογερά χρώματα του φόντου, σε πορτοκαλί και κίτρινο, επικοινωνώντας ένα αίσθημα δυσφορίας, αποκαλύπτοντας τη θρύρωση της πανδημίας της ισπανικής γρίπης που απείλησε τον κόσμο το 1919.

Η καθιστή φιγούρα, που είναι πόζα με κομψότητα αλλά και μελαγχολία, καταγράφει το βάρος της ύπαρξης και το βάρος του πένθους. Η στρογγυλή καρέκλα προσθέτει μια αίσθηση οικειότητας στο χάος, ενώ τα χρωματιστά σχήματα scatternested στο πάτωμα μοιάζουν να αντηχούν με τον εσωτερικό πόνο της φιγούρας—αντήχηση ενός κόσμου που πλήττεται από πανδημία. Η χαρακτηριστική τεχνική του Munch είναι προφανής· οι πινελιές είναι εκφραστικές, σχεδόν υστερικές, πιέζοντας το συναισθηματικό βάρος που αντηχεί σε όλο το έργο. μιλάει για τις προσωπικές μάχες του καλλιτέχνη και την κοινή ανθρώπινη εμπειρία σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από φόβο και αβεβαιότητα.