Het kunstwerk toont een figuur die ontspannen zit, omgeven door rustige kleuren en wervelende penseelstreken die doen denken aan veel van Edvard Munchs werk. Hier is echter een verontrustende afwezigheid, aangezien het gezicht niet duidelijk is, wat duidt op anonimiteit of een diepere verbinding met universele thema's van isolatie en ziekte. De kleding van de figuur - donker en somber - contrasteert scherp met de levendige, bijna vlamachtige kleuren van de achtergrond in oranje en geel, wat een gevoel van ongemak oproept, echoënd het tumult van de Spaanse griep-pandemie die de wereld bedreigde in 1919.

De zittende figuur, die zich elegant maar melancholisch presenteert, vangt zowel het gewicht van het bestaan als de zwaarte van het verdriet. De ronde stoel voegt een vleugje huiselijkheid toe temidden van de chaos, terwijl de kleurrijke vormen die op de vloer liggen, lijken te resoneren met de innerlijke pijn van de figuur - echo's van een wereld die door een pandemie is getroffen. Munch's kenmerkende techniek is duidelijk; het penseelwerk is expressief, bijna frenety, en vangt het emotionele gewicht dat weerklinkt door het hele kunstwerk. Het vertelt veel over de persoonlijke strijd van de kunstenaar en de gedeelde menselijke ervaring in een tijd die wordt gekenmerkt door angst en onzekerheid.