De scène is speels, met een groep kinderen die deelnemen aan een levendig spel; een kind zit op de schouders van een ander, met de armen uitgestrekt alsof ze gaan vliegen; nog twee kinderen zijn bij het spel betrokken. De omgeving lijkt een zonnige heuvel te zijn, met zacht, diffuus licht dat door de bewolkte hemel filtert. De kunstenaar gebruikt een losse, expressieve penseelstreek en brengt de verf aan op een manier die de beweging en energie van de kinderen vastlegt, waardoor een gevoel van spontaniteit ontstaat. Het kleurenpalet neigt naar aardetinten, met vleugjes rood en blauw, die levendigheid toevoegen. De figuren zijn met een zekere delicatesse weergegeven, maar er is een subtiele duisternis, die de complexiteit van de kindertijd en het verstrijken van de tijd suggereert. De compositie trekt de aandacht van de kijker naar de centrale figuren, waarbij hun interactie en de vreugde van hun spel worden benadrukt. Dit is niet zomaar een schilderij; het is een gevangen moment, een herinnering die in de tijd is opgeschort, die een nostalgische warmte oproept.