Σε αυτό το εντυπωσιακό τοπίο, η σκηνή αποτυπώνει την ήρεμη ομορφιά της Αντίβ, αποκαλύπτοντας την καλλιτεχνική ικανότητα του δημιουργού της. Το προσκήνιο κυριαρχείται από έναν καταρράκτη ζωντανών πράσινων και κίτρινων τόνων, που αντιπροσωπεύουν το φύλλωμα που κουνάει απαλά από τον άνεμο Μιστράλ. Η ταραχώδης θάλασσα εκτείνεται, αποτυπωμένη σε πλούσιους γαλάζιους τόνους που αντίκτυπουν δραματικά με τις θερμές αποχρώσεις της γης; τα κύματα φαίνονται σχεδόν ζωντανά στην κίνησή τους, προσκαλώντας τον θεατή να νιώσει την ενέργεια του θαλάσσιου περιβάλλοντος. Πέρα, το διαστημικό περίγραμμα της Αντίβ απαλύνεται από την ατμοσφαιρική προοπτική, τονίζοντας την αόριστη δομή του ορίζοντα καθώς συναντά τις άγριες κορυφές των λόφων.

Η χρήση χρώματος είναι ιδιαίτερα συναρπαστική; ο Μονέ χρησιμοποιεί μια δυναμική παλέτα που συνδυάζει θερμούς και ψυχρούς τόνους, προκαλώντας ένα αίσθημα ζεστασιάς αναμεμειγμένου με την φρεσκάδα του θαλασσινού αέρα. Η τεχνική της βούρτσας είναι ελεύθερη και ρευστή, αποπνέοντας μια αδιαφορία και αυθορμητισμό, σαν ο θεατής να είναι μάρτυρας μιας στιγμής που έχει καταγραφεί στο χρόνο. Αυτή η ζωγραφιά δεν αντανακλά μόνο την γεωγραφική ομορφιά της Προβάνς, αλλά χρησιμεύει και ως συναισθηματικός αγωγός προς την βιωσιμότητα ενός τοπίου που ψιθυρίζει ιστορίες για την μεγαλοπρέπεια της φύσης. Το ιστορικό πλαίσιο του έργου, που δημιουργήθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα, συμπίπτει με το κίνημα του ιμπρεσιονισμού, που επιδίωκε να μεταφέρει μια φρέσκια και υποκειμενική προοπτική για τον κόσμο, καταγράφοντας φευγαλέες στιγμές και τις στιγμιαίες ποιότητες του φωτός και του χρώματος, καθιστώντας αυτό το έργο θεμελιώδες για την εκτίμηση αυτής της παραδείγματος.