In dit aangrijpende portret worden we begroet door de sombere figuur van een oude vrouw, omhuld door de koude schaduwen van haar omgeving. De expressieve penseelvoering van de kunstenaar geeft een levendige textuur die bijna tot leven lijkt te komen in de stof van haar kleren. De warmte van haar donkere kleding contrasteert prachtig met haar witte hoofddoek, die opvalt door een uitgesproken helderheid; deze tegenstelling trekt de blik van de toeschouwer, waarbij de wijsheid en ervaring die in haar karakter zijn gegrift worden getoond. Van Gogh gebruikte rijke maar gedempte kleuren, waardoor een intieme sfeer ontstaat, alsof hij ons uitnodigt in de innerlijke wereld van deze intrigerende vrouw.

De ruwe penseelstreken roepen sterke emoties op - je kunt bijna de verhalen voelen die ze met slechts één blik zou kunnen vertellen. De eenvoud van haar pose spreekt de waardigheid van de ouderdom aan; er is een gevoel van melancholie, maar ook op een vreemde manier een troostende aanwezigheid. Geplaatst tegen een sombere achtergrond, vangt het portret de essentie van de kracht van de oudere vrouw, en nodigt het uit tot reflectie over de voorbijgang van de tijd. In de bredere context van Van Goghs werk onthult dit schilderij zijn diepe empathie voor de menselijke toestand, door niet alleen een gezicht te schilderen, maar ook een verhaal dat geworteld is in de fysieke ervaringen van het dagelijks leven.