In dit fascinerende stuk wordt de kijker onmiddellijk aangetrokken door de sterke aanwezigheid van twee krachtige paarden, één in een schitterende kastanjebruine kleur en één in een opvallend wit; hun gespierde vormen stappen doelbewust naar voren tegen een achtergrond van rijke impressionistische kleuren die draaien en trillen van leven. De aardetinten van rood en bruin mengen zich harmonieus met levendige vlekken van groen en blauw, waarmee ze een plattelandslandschap oproepen dat zo levendig en ademend is als de paarden zelf. Het licht danst door de scène, misschien als een suggestie van het moment van de dag waarop het gouden uur de aarde kust, de feinte details van de vacht van de paarden en de textuur van de grond onder hun hoeven verlichtend.

Bij dit majestueuze duo komt een eenzame figuur, misschien een boer, wiens kleine postuur de grootsheid van de dieren benadrukt. De manier waarop hij met zijn rug naar het publiek staat, geïntegreerd in het landschap zonder het te domineren, herinnert ons subtiel aan de inherente verbinding tussen de mensheid en de natuur. Het energieke penseelgebruik geeft een tastbaar gevoel van beweging, en trekt de kijker in de scène, uitnodigend voor hen om de kracht en vastberadenheid van de paarden te voelen terwijl ze de velden ploegen. Dit werk resoneert op een emotioneel niveau en roept gevoelens van nostalgie op voor het pastorale leven en toont het belang van landbouw in de periode na de oorlog, ons herinnerend aan het zware werk dat gemeenschappen ondersteunt. Munch's variatie in penseelstreken weerspiegelt de strijd tussen inspanning en schoonheid, en legt de essentie van het landelijke leven vast op een manier die zowel intiem als groots aanvoelt.