In dit diepgaande kunstwerk staat een figuur geïsoleerd op een houten promenade, gewikkeld in een diepe zwarte cape die haar trekken verbergt. De achtergrond brandt met een lucht die gedomineerd wordt door woelige tinten vurig rood en oranje, wat doet denken aan een turbulente zonsondergang. Dit levendige kleurenpalet roept sterke emoties op, waarbij een gevoel van ongemak en wanhoop ontstaat. De figuren op de promenade zweven in de schaduw, bijna als een spook, met één figuur die naar de wanhopige protagonist lijkt te kijken, maar afstand houdt; alsof ze ervoor kiezen de tastbare verdriet die de lucht vulde, te negeren.

De compositie leidt uw blik naar de horizon, waar de woelige heuvels en het kronkelige water samenkomen met de emotionele onrust. De golvende lijnen in de lucht weerspiegelen de interne chaos van de eenzame figuur op de voorgrond. De energieke penseelstreken van Munch voegen emotioneel gewicht aan het tafereel toe, waardoor een scherp contrast ontstaat tussen de lijdende figuur en de levendige achtergrond. Deze interactie vangt het gevoel van isolatie, een pijnlijke herinnering aan eenzaamheid temidden van de chaotische en levendige schoonheid van het leven. Ontstaan uit een historische periode die wordt gekenmerkt door existentiële verkenning, staat dit werk als een bewijs van Munch's vermogen om collectieve menselijke emoties om te zetten in visuele vormen, wat het belangrijk maakt in zowel moderne kunst als psychologische verkenning.