De scène ontvouwt zich in een ingetogen winterlandschap; een kleine begraafplaats bedekt met sneeuw. De kunstenaar gebruikt op meesterlijke wijze aquarel, waardoor een zachte, etherische sfeer ontstaat. Het gedempte palet — grijstinten, wit en subtiel bruin — roept een gevoel van diepe stilte op. De compositie leidt het oog over de besneeuwde uitgestrektheid en vestigt de aandacht op de verweerde structuren en de skeletachtige bomen. De vogels, met hun donkere vormen die de vale hemel markeren, voegen een vleugje beweging en een vleugje melancholie toe aan de scène. Het kunstwerk nodigt uit tot een moment van reflectie, een stille contemplatie over het leven en het verlies in de stilte van de winter.