Dit fascinerende zelfportret straalt een bepaalde charme uit die je aantrekt; de kunstenaar legt niet alleen de essentie van zijn uiterlijk vast, maar ook iets ontastbaars over zijn wezen. Renoir gebruikt losse, vloeiende penseelstreken die beweging en emoties benadrukken in plaats van rigide details. De figuur, gekleed in een donker pak en een stijlvolle hoed, kijkt over zijn schouder met een lichte, intelligente glimlach, die direct contact maakt met de kijker, als zou hij hen uitnodigen in zijn wereld. De etherische achtergrond, gevuld met zachte blauwe en groene tinten, creëert een dromerige sfeer, die prachtig contrasteert met de soliditeit van de figuur en een gevoel van introspectie en contemplatie oproept.

Het kleurenpalet is een symfonie van zachte tinten - blauwen die samensmelten met groen, aangevuld met accenten van bruin en zwart - wat de compositie een warme en verwelkomende uitstraling geeft. Het is haast alsof Renoir zijn innerlijke gedachten en gevoelens schildert; er is een voelbare emotionele stroom die je laat voelen dat je verbonden bent met de kunstenaar. Dit zelfportret is niet slechts een afbeelding van een man; het drukt een moment in de tijd uit, en vangt de vitaliteit van zijn artistieke reis in het midden van de 19e eeuw. Historisch gezien was Renoir onderdeel van een beweging die wilde afstappen van de traditionele vormen; dit stuk is emblematisch voor niet alleen zijn talent, maar ook de bredere verkenning van het impressionisme op het gebied van licht, kleur en vorm.