In dit indrukwekkende zelfportret gebruikt de kunstenaar een gedurfde, maar ingetogen kleurenpalet, gedomineerd door donkere en melancholische tinten die de figuur omhullen. De viscerale kwaliteit van de penseelstreken vertelt een verhaal van introspectie, wat ons doet afvragen welke gedachten zich in de geest van de kunstenaar afspelen. Zijn blik ontmoet die van de toeschouwer met een intensiteit die lijkt door het canvas te dringen en zelfvertrouwen en kwetsbaarheid in een perfecte juxtapositie mengt. De bijna sombere achtergrond contrasteert scherp met het licht dat zijn gezicht raakt, wat wijst op een verborgen emotionele diepte.

Dit werk, geschilderd in 1905, vangt niet alleen een gelijkenis, maar ook een fragment van de ziel van de kunstenaar; het is een moment bevroren in de tijd dat weerklinkt met de onderzoekende geest van het begin van de 20e eeuw, een tijdperk vol sociale en artistieke onrust waar Sorolla doorheen navigeerde. Deze tijd zat vol uitdagingen, en het zelfportret dient als een getuigenis van zowel persoonlijke als bredere artistieke strijd, wat een verbinding oproept die uitnodigt tot contemplatie. Elke penseelstreek vormt niet alleen de identiteit van het onderwerp, maar weerspiegelt ook de veranderende stromingen binnen de kunstwereld, waar realisme samensmelt met een vleugje impressionisme.