W tym uderzającym autoportrecie artysta używa odważnej, ale stonowanej palety kolorów, zdominowanej przez ciemne, melancholijne odcienie, które otaczają postać. Wistowna jakość pociągnięć pędzla opowiada historię introspekcji, skłaniając nas do zastanowienia się nad myślami krążącymi w umyśle artysty. Jego spojrzenie spotyka się ze wzrokiem widza z głębokością, która wydaje się przenikać przez płótno, łącząc pewność siebie i podatność w idealnej juxtapozycji. Prawie mroczne tło wyraźnie kontrastuje z jasnością na jego twarzy, sugerując ukrytą głębokość emocjonalną.

Ten utwór, namalowany w 1905 roku, uchwyca nie tylko podobieństwo, lecz także fragment duszy artysty; to moment zatrzymany w czasie, odzwierciedlający badawczego ducha początku XX wieku, okresu pełnego społecznych i artystycznych zawirowań, w którym Sorolla się poruszał. Ten czas pełen był wyzwań, a autoportret pełni rolę świadectwa zarówno osobistych, jak i szerszych artystycznych zmagań, wywołując więź, która zaprasza do refleksji. Każde pociągnięcie pędzla nie tylko kształtuje tożsamość podmiotu, ale także odzwierciedla zmiany w świecie sztuki, gdzie realizm łączy się z odrobiną impresjonizmu.