Bu etkileyici otoportrende sanatçı, koyu ve melankolik tonların hakim olduğu cesur ama ölçülü bir renk paleti kullanıyor. Fırça darbelerinin yoğunluğu, introspeksiyonun bir hikayesini anlatıyor, sanatçının zihninde dönen düşüncelere dair bizi düşündürüyor. Gözleri izleyiciyle buluşuyor ve bir yoğunlukla tuvali delip geçiyormuş gibi görünerek kendine güven ve kırılganlığın mükemmel bir karşıtlığını oluşturuyor. Neredeyse kasvetli arka plan, yüzündeki ışıkla keskin bir kontrast oluşturuyor, yüzeyin altındaki duygusal derinliği öne çıkarıyor.

1905 yılında boyanmış olan bu eser sadece bir benzerliği değil, aynı zamanda sanatçının ruhunun bir kesitini yakalıyor; zaman içinde dondurulmuş bir an. Yirminci yüzyılın başlarındaki keşif ruhunu yankılanan, sosyal ve sanatsal kargaşalarla dolu bir dönem boyunca Sorolla'nın seyahati devam ediyordu. Bu dönem zorluklarla doluydu ve otoportrait, hem kişisel hem de daha geniş sanatsal zorlukların bir tanığı olarak işlev görüyor, düşünmemizi davet eden bir bağlantıyı canlandırıyor. Her fırça darbesi, yalnızca konunun kimliğini oluşturmaz, aynı zamanda sanat dünyası içindeki değişen akıntıları da yansıtarak, realizm ile hafif bir izlenimcilik karışımını sunar.