Σε αυτήν την εντυπωσιακή αυτοπροσωπογραφία, ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί μια τολμηρή αλλά συγκρατημένη χρωματική παλέτα, κυρίως από σκοτεινές και μελαγχολικές αποχρώσεις που περιβάλλουν τη φιγούρα. Η οιστρητική ποιότητα των πινελιών αφηγείται μια ιστορία αυτοκριτικής, προκαλώντας μας να αναρωτηθούμε ποια σκέψη περιφέρεται στο μυαλό του καλλιτέχνη. Το βλέμμα του συναντά το βλέμμα του θεατή με μια ένταση που φαίνεται να διαπερνά τον καμβά, συνδυάζοντας αυτοπεποίθηση και ευθραυστότητα σε μια τέλεια αντίθεση. Το σχεδόν ζοφερό φόντο έρχεται σε οξεία αντίθεση με το φως που αγγίζει το πρόσωπό του, υποδεικνύοντας μια κρυμμένη συναισθηματική βαθύτητα.

Αυτό το έργο, που δημιουργήθηκε το 1905, δεν αποτυπώνει απλώς μια ομοιότητα, αλλά και ένα κομμάτι της ψυχής του καλλιτέχνη· είναι μια στιγμή παγωμένη στο χρόνο που αντηχεί το ανακριτικό πνεύμα της αρχής του 20ού αιώνα, μια εποχή γεμάτη κοινωνικές και καλλιτεχνικές αναταραχές τις οποίες διαπλέκονταν ο Σορόγια. Αυτή η εποχή ήταν γεμάτη προκλήσεις και η αυτοπροσωπογραφία αυτού του έργου λειτουργεί ως μαρτυρία και για τις προσωπικές και καλλιτεχνικές μάχες, προκαλώντας μια σύνδεση που προσκαλεί σε στοχασμό. Κάθε πινελιά όχι μόνο σχηματίζει την ταυτότητα του υποκειμένου, αλλά και αντικατροπτίζει τις ρέοντες ροές εντός του κόσμου της τέχνης, όπου ο ρεαλισμός συγχωνεύεται με μια δόση ιμπρεσιονισμού.