Dit monumentale schilderij vangt een cruciaal moment in de geschiedenis — de kroning van keizer Napoleon I en keizerin Josephine, gehouden in de majestueuze Notre-Dame in Parijs op 2 december 1804. Het tafereel straalt grandeur uit, met Napoleon in het midden, die een gouden kroon draagt, symbool voor niet alleen zijn autoriteit, maar ook voor de ambitie om een nieuw keizerlijk tijdperk op te richten. Rondom hem bevindt zich een rijke tapijt van figuren — edelen, geestelijken en dignitarissen — elk met een uitdrukking van eerbied en ontzag. Elk intricaat detail, van de vloeiende stoffen van royales gewaden tot de versierde architectuur, nodigt kijkers uit om zich onder te dompelen in dit monumentale moment. Het kleurenpalet, een mengeling van diepe roodtonen, goud en elegante witte tinten, creëert een opvallend contrast dat de ceremoniële atmosfeer benadrukt; het voelt bijna tastbaar aan, alsof de kijker de fluisteren van de menigte en het geritsel van luxueuze kleding kan horen.

De compositie is zorgvuldig georganiseerd: het leidt de blik naar Napoleon, waarmee hij het brandpunt wordt. Achter hem versterken de uitgebreide draperieën en de weelderige decoratie het gevoel van pracht. De figuren op de voorgrond zijn dynamisch; sommigen kijken met bewondering, terwijl anderen bezig zijn met daden van toewijding, wat een land weerspiegelt dat aan de rand van een nieuwe monarchie staat. De emotionele impact van dit kunstwerk resoneert met kracht en ambitie, en roept gedachten op over de dualiteit van glorie en verantwoordelijkheid. Historisch gezien markeerde dit evenement de consolidatie van Napoleon's macht en een terugkeer naar een symbolische monarchie in een tijd die gevormd werd door de revolutie. David's kunst gaat verder dan louter representatie—het is een diepgaande verklaring over leiderschap en de complexe verhalen van ambitie, macht en erfgoed.