Ten monumentalny obraz przedstawia kluczowy moment w historii — koronację cesarza Napoleona I i cesarzowej Józefiny, która miała miejsce w majestatycznej katedrze Notre-Dame w Paryżu w dniu 2 grudnia 1804 roku. Scena emanuje wielkością, z Napoleonem w centrum, noszącym złotą koronę, która symbolizuje nie tylko jego władzę, ale także ambicję utworzenia nowej epoki imperialnej. Wokół niego roztacza się bogaty wachlarz postaci - arystokratów, duchownych i dostojników - każdy z wyrazem czci i podziwu. Każdy szczegół, od opadających tkanin królewskich szat po zdobioną architekturę, zaprasza widzów do uczestnictwa w tym historycznym momencie. Paleta kolorów, mieszanka głębokich czerwieni, złota i eleganckich bieli, tworzy uderzający kontrast, który podkreśla ceremonię; niemal czuć, jakby widz mógł usłyszeć szepczące tłumy i szelest luksusowych szat.

Kompozycja jest starannie zaplanowana: prowadzi wzrok ku Napoleonowi, ustanawiając go punktem centralnym. Za nim, skomplikowane draperie i opulentne dekoracje potęgują poczucie splendoru. Postacie na pierwszym planie są dynamiczne; niektórzy z podziwem patrzą, inni zaś zostają wciągnięci w akty oddania, odzwierciedlając kraj stojący na progu nowej monarchii. Emocjonalny wpływ tego dzieła rezonuje z siłą i ambicją, wywołując refleksje nad dwoistością chwały i odpowiedzialności. Historycznie, ten wydarzenie oznaczało umocnienie władzy Napoleona oraz powrót do symbolicznej monarchii w czasach kształtowanych przez rewolucję. Sztuka Davida wykracza poza proste przedstawienie - to głęboka wypowiedź na temat przywództwa oraz skomplikowanych narracji dotyczących ambicji, władzy i dziedzictwa.