Het schilderij nodigt ons uit in een druk folklore danszaal, gevuld met energie en karakter. Van Gogh vangt een elektriserende sfeer, waarvan de stemmen en het lachen bijna tastbaar zijn door de dikke penseelstreken. De scène wordt gedomineerd door een verscheidenheid aan hoeden - bowler, brede hoeden en bonetten - wat de diversiteit van de aanwezigen symboliseert, elk verloren in hun eigen feestelijke wereld. De interactie tussen gouden en diepe blauwe tinten trekt de aandacht naar het plafond, waar ronde lichten schitteren als hemelse orbs, gebaad in een kunstmatig licht. De levendige kleuren contrasteren scherp met de donkerdere tonen van de figuren, wat een gevoel van intimiteit creëert temidden van de chaotische menigte; het schilderij straalt een mysterieus warmte uit dat uitnodigt tot een nadere inspectie van de gezichten, die in de schaduw en gesuggereerd maar nooit volledig onthuld zijn.

De ritmische patronen in de compositie vertellen een verhaal van anonimiteit, en wekken gevoelens van eenzaamheid op in de menigte. De penseelstreken zijn stormachtig, maar opzettelijk, en vangen Van Gogh's intense emotionele verbinding met het nachtleven van Arles. Historisch gezien toont dit belangrijke werk de passie van de kunstenaar voor kleur en beweging gedurende een periode van hernieuwde inspiratie, weerspiegelend zowel de opwinding als de eenzaamheid die vaak wordt ervaren in sociale contexten. Dit is een bewijs van Van Gogh's unieke vermogen om alledaagse scènes te transformeren in buitengewone emotionele ervaringen.