De scène ontvouwt zich met een serene grootsheid, waarbij het oog wordt getrokken over een zacht landschap, badend in een zacht, gouden licht. Een klassieke ruïne, dramatisch gelegen op een ruige klif, fungeert als focuspunt, met zijn zuilen die zich uitstrekken naar een uitgestrekte, azuurblauwe hemel. De kunstenaar heeft op meesterlijke wijze de wisselwerking van licht en schaduw gebruikt om diepte aan de compositie te geven; de voorgrond is een tapijt van subtiele groenen en bruinen, bevolkt door figuren en vee, wat een verhaal van pastorale rust suggereert. De weergave van het gebladerte is delicaat en vangt de zachte wieg van de bomen in de bries. De verre afstand vervaagt tot een mistige, bijna etherische weergave van een stad.